Türk edebiyatı tarihinde muharrirler ve şairler ortasında yaşanan kalem hengameleri, edebiyatımızın tadı tuzu olmuştur. Bu arbedelerden biri de birbirlerini epeyce seven ve birbirlerine hürmet duyan Ahmet Haşim ve Yahya Kemal ortasında cereyan eden edebiyatta “sembolizm” arbedesidir. “Yahya Kemal, Ahmet Haşim sembolizmi bilmiyor” demesiyle alevlenen tartışmaya bakalım..
“Haşim büyük şairdir”
Ahmet Haşim’in Yahya Kemal ile yolları bir arkadaş kümesiyle çıkardığı Dergâh mecmuasında kesişiyor. Birlikte mecmua için mesai iştiraki yapıyorlar hatta Yahya Kemal, “Haşim büyük bir şairdir” diyecek kadar yeterli bir dostluk kuruyorlar.
1912 de Fecr-i Aticiler ortasına katılan Ahmet Haşim şiirlerinden ötürü tenkitlere maruz kaldı. Yahya Kemal de, Ahmet Haşim’i eleştirmekten geri kalmadı. Yahya Kemal, Ahmet Haşim’in sembolizmi bilmediğini ve saf şiiri kendisinden öğrendiğini söyledi.
“Sayemde Türkçe söylemeyi anladı”
Yahya Kemal eleştirisini şu sözlerle gerçekleştirmiştir, “Sayemde bizim lisanımızda sade Türkçe söylemeyi anladı. Ama asıl sıkıntı Türkçenin estetiğini bulmakta idi. İşte Haşim buna erişemedi. Bizim lisana aklı erseydi, Piyale’yi: Gül rengine aldanma yanarsın/ El sürme ateştir bu piyale üzere bir söyleyişle söylerdi.”
“Haşim hiç şair değildir”
Yahya Kemal’in “Haşim hiç şair değildir” sözleri üzerine amansız çekişme Ahmet Haşim’in vefatına kadar devam ediyor.
“Arap Haşim”
Yahya Kemal “Ben bu kıymetli şairi müdafaa eder ve hafızamdaki şiirlerinden kimilerini okurdum. Buna tahammül edemez, kendisi kelamı alır, Haşim’in mısralarını, hatırlayamamış üzere, vezinlerini bozarak okur, bir iki kere, kederi, şairliğe yaklaşmıştı, kendisine bu yolda git dedim, hain, onu ben yanlış yola sevk ediyorum sanarak saçma sapan buluşlarını takip etti ve sonuçta bir şey olamadı; esprileri de kendine nazarandır: Bana Nişli Agâh dermiş; onun bu kelamından, söylendiği andan itibaren hiç kimsenin hafızasında bir şey kalmamıştır; fakat ben onun için Arap Haşim dedim, artık herkes onu o denli tanır.”