Usta oyuncu Nurseli İdiz, YouTube’da yayınlanan bir programa konuk oldu. Ticaretten hiç anlamadığını söyleyen oyuncu, muhasabecisinin ihmali sebebiyle tüm servetini kaybettiğini söyledi. İdiz, meslek seyahatinden yaşadığı sıhhat meselesine kadar hakkında merak edilenleri anlattı.
İşte Nurseli İdiz’in açıklamalarından orta başlıklar…
Lise 1’de ‘Midas’ın Kulakları’ oyununda 1,5-2 dakikalık bir rolüm vardı. Berberin karısı rolündeydim. Mecnun bir bayan. Çok etkilendiler ve bana ‘En Yeterli Bayan Oyuncu’ mükafatını verdiler. 14 yaşında karar verdim konservatuara gitmeye. Burada Yıldız Kenter’in devlet konservatuarı vardı. Zuhal Olcay ile Derya Baykal da benden 4 yaş büyüktü. Onların TRT 1’de dizilerini gördüm. Çok hayran oldum. ‘Ben de Ankara Devlet Konservatuarına gideceğim’ dedim. Liseyi bitirince Boğaziçi Üniversitesini kazandım. O vakit benim bölümüme (ekonomi) 450 puan ile giriliyordu. Ben 525 puan aldım olağan düz liseden ve konservatuara gittim… Boğaziçi’nde okusam ne olurdu bilmiyorum. Birkaç bankayı ben krizlerden evvel batırırdım.
‘DEDEM VE AMCAM YEMEK YERKEN ÖLDÜ’
Daima balıketliydim. Bizim aile çok kilolu. Biz Rumeliliyiz, çok uygun yemek yaparız, çok yeriz. Benim dedem, amcam falan daima yemek yerken öldüler. Dedem hanım göbeği yerken tatlı tabağının içine düştü, yemin ediyorum. Amcam merhum de şeker hastasıydı, dondurma yiyor o gece onu da kaybettik. Yemek dışında bir vefat sebebi yok bizde. Ailenin en incesi benim.
Çok kıymetli devlet tiyatroları yöneticileri ‘Saklambaç’ periyodunda bizi medya maymunu olarak nitelendirdiler. Yıllar sonra haber programı yapma sebebim de herhalde o entelektüel kimliğimi kanıtlama ihtiyacındandı. sonra hepsi daha beter televizyonun içine daldılar. Ben de timsah gözyaşlarıyla güldüm. ‘Hani medya maymunuyduk?’
“HER ŞEYİMİ KAYBETTİM”
Maddi olarak şöhreti beceremedim. Bir kadro yanlışlıklar yaparak elimdeki her şeyi kaybettim. Sonra bende ruhsa ıstıraplar başladı. Bu şöhretin bedeli değil. Kendi piyasaya karşı güçlü duramamanızın bedeli. Biz televizyonun birinci kurbanlarıydık. Artık gençler akıllı. Yatırım yapıyorlar, paralarını dikkatli kullanıyorlar. O vakit menajer diye bir şey yoktu. Halkla ilgiler diye bir şey yoktu. Bir de biz akademisyen olarak geldiğimiz için sudan çıkmış balık üzereydik. O yüzden bu piyasayı yönetim etmekte çok zorlandım.
“YUNAN KONSOLOSLUĞU’NU ARIYORDUM”
Benim özgür düşüşüm 50-51 yaşlarında başladı. Kafayı çekip çekip Yunan Konsolosluğu’nu arayıp ‘Topraklarımızı geri verin bize’ dedim. Allah’tan konsolosluğun bekçisi çıkmış. Sabah 5 zira.
Erzincan’da turnemiz bitti. Sonraki gün uçak var. Can Hoca ile hengame ettim. Can Hoca da aksidir yani… Taksiye binip ‘İstanbul Nişantaşı’ dedim. Yoldayken de konutu aradım, biber dolması yapın adam aç dedim. Adamı yedirdik, içirdik, güzelce ağırlayıp parasını da verip gönderdik. 800 lira ödedim. Erzincan, Erzincan olalı birinci kez bu türlü bir şey görmüştür…
“ŞOFÖRÜM VARDI”
Ben otomobil kullanmıyorum. Taksiye verdiğim parayla İstanbul’da kesin 2+1 mesken alınırdı. 2007-2008’e kadar özel otomobilim ve sürücüm vardı. Alışmışım…
Muhasebecimin yüzünden her şeyim gitti. Yalı, 6 tane konut gitti, 2 tane cip gitti, 15 yıllık birikimim gitti. Sonra bu piyasada duyuldu. Bu sefer gelen işlerin fiyatları düşmeye başladı. Gelirim, masrafımı karşılamadı. O vakit bütün dengelerim bozuldu. Borç harç konusu o kadar ön plana çıktı ki, mesleğim unutuldu.
“KİMSE UMRUMDA DEĞİL”
Süper bir hekimim vardı. Benimle yılmadan usanmadan ilgilendi. Tam bipolar da değil de, onun özelliklerini taşıyan bir şey. Bu istikrarlı bir hale getirildi. Ama beşerler, birinin düzelebileceğine, iyileşebileceğine asla inanmıyorlar. Sabırla ilmek ilmek mesleğini yine örmeye başlıyorsun. 3-4 yıldır işim bütün bu söylentilerden uzak, çok hoş gidiyor. Bütün bu geçirdiklerimi oynamayı çok isterim. Ruhsal olarak iyileşmem 3-4 sene evvel tamamlandı. Şu an 60 yaşındayım. 50’li yaşların mı artık mi dersen, mutlaka şu an. Kim ne demiş ne söylemiş inan artık umurumda değil.